با “مونیبا مزاری | MUNIBA MAZARI ” انگلیسی یاد بگیرید
- یادگیری زبان انگلیسی
- دکتر منوچهرزاده
- 44 دقیقه
با “مونیبا مزاری” انگلیسی یاد بگیرید؛ سخنران انگیزشی و الهام‌بخش. او با جملات بی‌نظیری مانند “ما همه به‌طور کامل ناقصیم” و “قبل از مرگت نمیر” قلب ما را لمس می‌کند. مونیبا مزاری هنرمند، مدل، فعال اجتماعی، سخنران انگیزشی، خواننده و مجری تلویزیون پاکستانی است. او به دلیل آسیب‌های ناشی از یک تصادف رانندگی در سن ۲۱ سالگی از ویلچر استفاده می‌کند و به این ترتیب اولین مدل ویلچری در پاکستان محسوب می‌شود. او همچنین سفیر ملی سازمان زنان ملل متحد در پاکستان است
Thank you so much for all the love, for all the warm. Thank you all for accepting me. Thank you very much.
خیلی ممنونم از تمام محبت و گرمایی که به من دادید. از اینکه من را پذیرفتید، بسیار سپاسگزارم.
مقدمه و قدرت کلمات مونیبا مزاری
Well, I always start my talk with some disclaimer. And that disclaimer is that I never claimed to be a motivational speaker. Yes, I do speak. But I feel like a storyteller. Because wherever I go I share a story with everyone.
خب، من همیشه صحبت‌هایم را با یک اعلام شروع می‌کنم. و آن اعلام این است که من هرگز ادعا نکرده‌ام که سخنران انگیزشی هستم. بله، من صحبت می‌کنم. اما احساس می‌کنم که بیشتر یک داستان‌گو هستم. چون هر جایی که می‌روم، داستانی را با همه به اشتراک می‌گذارم.
I believe in the power of words. Many people speak before they think. But I know the value of words. Words can make you, break you, they can heal your soul, they can damage you forever.
من به قدرت کلمات ایمان دارم. بسیاری از مردم قبل از فکر کردن صحبت می‌کنند. اما من ارزش کلمات را می‌دانم. کلمات می‌توانند شما را بسازند، نابود کنند، روح شما را درمان کنند یا به شما برای همیشه آسیب برسانند.
So, I always try to use positive words in my life. Wherever I go, they call it adversity, I call it opportunity. They call it a weakness, I call it strength. They call me disabled, I call myself differently-abled.
بنابراین، من همیشه سعی می‌کنم از کلمات مثبت در زندگی‌ام استفاده کنم. هر جا که می‌روم، آنها آن را دشواری می‌نامند، من آن را فرصت می‌نامم. آنها آن را ضعف می‌نامند، من آن را قدرت می‌نامم. آنها مرا معلول می‌نامند، من خودم را به گونه‌ای دیگر توانمند می‌دانم.
They see my disability. I see my ability. There are some incidents that happened in your life. And those incidents are so strong that they change your DNA. Those incidents and accidents are so strong that they break you physically. They deform your body but they transform your soul.
آنها ناتوانی من را می‌بینند. من توانایی خودم را می‌بینم. برخی اتفاقات در زندگی شما رخ می‌دهد. و این اتفاقات آنقدر قوی هستند که DNA شما را تغییر می‌دهند. این اتفاقات و حوادث آنقدر قوی هستند که شما را به لحاظ فیزیکی می‌شکنند. آنها بدن شما را تغییر شکل می‌دهند، اما روح شما را متحول می‌کنند.
Those incidents break you, deform you but they mold you into the best version of you. And the same thing happened to me. And I am going to share what exactly happened to me.
این اتفاقات شما را می‌شکنند، تغییر شکل می‌دهند، اما شما را به بهترین نسخه از خودتان تبدیل می‌کنند. و همین اتفاق برای من افتاد. و من قصد دارم آنچه دقیقا برای من رخ داده است را به اشتراک بگذارم.
تحول و تغییرات پس از حادثه مونیبا مزاری
I was 18 years old when I got married. I belong to a very conservative family, a Baloch family. My father wanted me to get married and all I said was if that makes you happy, I will say ‘YES’. and of course, it was never a happy marriage.
من ۱۸ ساله بودم که ازدواج کردم. من به یک خانواده بسیار محافظه‌کار و بلوچ تعلق دارم. پدرم می‌خواست که ازدواج کنم و تنها چیزی که گفتم این بود که اگر این کار شما را خوشحال می‌کند، من بله خواهم گفت. و البته، این هرگز یک ازدواج خوشحال‌کننده نبود.
Just about after 2 years of getting married, about 9 years ago, I met a car accident. Somehow my husband fell asleep and the car fell into the ditch. He managed to jump out, saved himself. I am happy for him. But I stayed inside the car and I sustain a lot of injuries.
حدود دو سال بعد از ازدواج، حدود ۹ سال پیش، من دچار یک تصادف رانندگی شدم. به‌طور عجیبی شوهرم خوابش برد و ماشین به داخل چاله افتاد. او موفق شد که بپرد و خود را نجات دهد. من برای او خوشحالم. اما من در داخل ماشین ماندم و آسیب‌های زیادی دیدم.
My right arm was fractured, wrist was fractured, shoulder bone and collarbone was fractured. And because of the rib cage injury, lungs and liver were badly injured. I couldn’t breathe. I lost urine control. That’s why I have to wear the bag where ever I go. But those injuries changed me and my life completely.
بازوی راستم شکسته بود، مچ دستم شکسته بود، استخوان شانه و استخوان ترقوه‌ام شکسته بودند. و به‌خاطر آسیب به قفسه سینه، ریه‌ها و کبد به‌شدت آسیب دیده بودند. نمی‌توانستم نفس بکشم. کنترل ادرارم را از دست دادم. به همین دلیل هر جا که می‌روم باید یک کیسه بپوشم. اما آن آسیب‌ها من و زندگی‌ام را به‌طور کامل تغییر داد.
As a person, my perception towards living my life was the spine injury. My backbone was completely crushed. And I got paralyzed for the rest of my life.
به عنوان یک فرد، ادراک من نسبت به زندگی‌ام، آسیب به ستون فقرات بود. ستون فقرات من کاملاً خرد شده بود. و برای بقیه عمرم فلج شدم.
So this accident took place in a far-flung area of Balochistan where there was no first aid, no hospital, no ambulance. I was in the middle of nowhere. Many people came to rescue. They drag me out of the car. While they were dragging me out I got the complete transaction of my spinal cord.
این تصادف در منطقه‌ای دورافتاده در بلوچستان اتفاق افتاد، جایی که هیچ امداد اولیه‌ای، هیچ بیمارستانی و هیچ آمبولانسی وجود نداشت. من در وسط ناکجاآباد بودم. افراد زیادی برای نجات من آمدند. آنها مرا از ماشین بیرون کشیدند. در حالی که آنها مرا بیرون می‌کشیدند، ستون فقرات من به‌طور کامل قطع شد.
And now there was this debate going on, should we keep it here, she is going to die, or where should we go. There was no ambulance. There was one four-wheeler jeep standing in the corner of the street. They said, put her in the back of the jeep and take her to the hospital which is 3 hours away from this place.
و حالا بحثی در جریان بود که آیا باید او را اینجا نگه داریم، او قرار است بمیرد، یا کجا باید برویم. هیچ آمبولانسی وجود نداشت. یک جیپ چهار چرخ گوشه خیابان ایستاده بود. آنها گفتند، او را به عقب جیپ بگذارید و به بیمارستانی که سه ساعت از اینجا فاصله دارد ببرید.
And I still remember that bumpy ride. I was all broken. They threw me in the back of the jeep and they rushed me to the hospital. That is where I realized that my half body was paralyzed and half body was fractured.
و من هنوز آن مسیر پر دست‌انداز را به یاد دارم. من کاملاً شکسته بودم. آنها مرا به عقب جیپ انداختند و با عجله به بیمارستان رساندند. همان‌جا بود که فهمیدم نیمی از بدنم فلج شده و نیمی دیگر شکسته است.
I finally ended up in a hospital where I stayed for two and a half months. I underwent multiple surgeries. Doctors have put a lot of titanium in my arms and there was a lot of titanium on my back to fix my back. That’s why, In Pakistan, people called me the ‘Iron Lady’ of Pakistan.
سرانجام به بیمارستانی رسیدم که در آنجا دو و نیم ماه بستری بودم. من تحت چندین عمل جراحی قرار گرفتم. پزشکان مقدار زیادی تیتانیوم در بازوهایم قرار دادند و مقدار زیادی تیتانیوم در پشتم برای تثبیت ستون فقراتم قرار دادند. به همین دلیل، در پاکستان، مردم مرا «بانوی آهنین» پاکستان می‌نامند.
Sometimes I wonder how easy it is for me to describe all this all over again. And somebody has rightly said that when you share your story and it doesn’t make you cry, that means you are healing.
گاهی اوقات تعجب می‌کنم که چقدر برایم آسان است که همه اینها را دوباره توضیح دهم. و کسی به درستی گفته است که وقتی داستان خود را به اشتراک می‌گذارید و باعث نمی‌شود گریه کنید، به این معناست که در حال بهبود هستید.
Those two and a half months, in the hospital, were dreadful. I will not make a story just to inspire you. I was on the verge of despair. One day the doctor came to me, and he said, well I heard that you want to be an artist, but you ended up being a housewife. I have bad news for you. You won’t be able to paint again because your wrist and arm are so deformed. You won’t be able to hold the pen again. And I stayed quiet.
آن دو ماه و نیم در بیمارستان وحشتناک بودند. من نمی‌خواهم فقط برای الهام بخشیدن به شما داستان‌سازی کنم. من در آستانه ناامیدی بودم. یک روز دکتر پیش من آمد و گفت: “خوب شنیدم که می‌خواهی هنرمند بشوی، اما به عنوان یک خانه‌دار به پایان رسیدی. من برایت خبر بدی دارم. تو دیگر قادر نخواهی بود نقاشی کنی چون مچ و بازوی تو خیلی تغییر شکل داده‌اند. تو دیگر قادر نخواهی بود قلم را نگه داری.” و من سکوت کردم.
Next day, the doctor came to me and said, your spine injury is so bad you won’t be able to walk again. I took a deep breath. And I said it’s alright. Again, the next day the doctor came and said, because of your spine injury and the fixation that you have in your back, you won’t be able to give birth to a child again. That day, I was devastated.
روز بعد، دکتر پیش من آمد و گفت: “آسیب ستون فقراتت آنقدر شدید است که دیگر نمی‌توانی راه بروی.” من نفس عمیقی کشیدم و گفتم: “اشکالی ندارد.” روز بعد دوباره دکتر آمد و گفت: “به خاطر آسیب ستون فقراتت و تثبیتی که در پشت تو وجود دارد، دیگر نمی‌توانی بچه‌ای به دنیا بیاوری.” آن روز، من کاملاً نابود شدم.
مبارزه با ترس‌ها و پذیرش خود مونیبا مزاری
I still remember, I asked my mother, why me, and that is where I started to question my existence. Why am I even alive? What’s the point of living? I couldn’t walk, I couldn’t paint, fine. I cannot be a mother and we have this thing in our head being women that we are incomplete without children. I was going to be an incomplete woman for the rest of my life. What’s the point?
هنوز یادم می‌آید که از مادرم پرسیدم، چرا من؟ و همان جا بود که شروع به پرسش درباره وجودم کردم. چرا من اصلاً زنده‌ام؟ چه فایده‌ای دارد زنده بودن؟ نمی‌توانم راه بروم، نمی‌توانم نقاشی کنم، خوب، نمی‌توانم مادر باشم و ما این فکر را در سر داریم که به عنوان زن بدون بچه‌ها ناقص هستیم. من قرار بود برای بقیه عمرم یک زن ناقص باشم. چه فایده‌ای دارد؟
People are scared that they think I will get divorced. What is going to happen to me? Why me? Why am I alive? We all try to chase this tunnel. We all do this because we see lights at the end of the tunnel which keeps us going.
مردم می‌ترسند که فکر می‌کنند من طلاق خواهم گرفت. چه اتفاقی برای من خواهد افتاد؟ چرا من؟ چرا من زنده‌ام؟ ما همه سعی می‌کنیم این تونل را دنبال کنیم. همه ما این کار را می‌کنیم چون در انتهای تونل نوری می‌بینیم که ما را به جلو میبرد.
My dear friends, in my situation, there was a tunnel that I had to roll on but there was no light. And that is where I realized the words have the power to heal the soul. My mother said to me that this too shall pass. God has a greater plan for you. I don’t know what it is. But he surely has. And all in that distress and grief, mom’s those words were so magical that they kept me going.
دوستان عزیزم، در وضعیت من، تونلی بود که باید در آن غلت می‌زدم اما هیچ نوری نبود. و همان جا بود که فهمیدم کلمات قدرتی برای شفای روح دارند. مادرم به من گفت: “این نیز خواهد گذشت. خداوند برای تو برنامه بزرگ‌تری دارد. من نمی‌دانم چه برنامه‌ای است، اما قطعاً دارد.” و در تمام آن اندوه و غم، کلمات مادر چنان جادویی بودند که من را ادامه دادند.
I was trying to put my smile on my face all the time hiding the pain. It was so hard to hide the pain which was there. But all I knew was that if I gave up, my mother and brother would give up too. I cannot see them crying with me.
من همیشه سعی می‌کردم لبخند بر لب داشته باشم و درد را پنهان کنم. پنهان کردن دردی که وجود داشت بسیار سخت بود. اما تنها چیزی که می‌دانستم این بود که اگر من تسلیم می‌شدم، مادرم و برادرم هم تسلیم می‌شدند. نمی‌توانستم ببینم که آنها با من گریه کنند.
So what kept me going was one day I asked my brother, I know, I have a deformed hand but I am tired of looking at these white walls in the hospital and wearing these white scrubs. I am getting tired of this. I want to add more colors to my life. I want to do something. Bring me some colors, I want to paint. So the very first painting I made was on my deathbed. It was not just an art piece or not just my passion. It was my therapy.
بنابراین چیزی که من را ادامه داد این بود که یک روز از برادرم خواستم، می‌دانم، من یک دست تغییر شکل داده دارم، اما از نگاه کردن به این دیوارهای سفید در بیمارستان و پوشیدن این لباس‌های سفید خسته شده‌ام. از این خسته شده‌ام. می‌خواهم رنگ‌های بیشتری به زندگی‌ام اضافه کنم. می‌خواهم کاری انجام دهم. برایم رنگ بیاور، می‌خواهم نقاشی کنم. بنابراین اولین نقاشی که کردم روی تخت مرگم بود. این فقط یک اثر هنری نبود یا فقط یک علاقه شخصی نبود. این درمان من بود.
What an amazing therapy it was. Without saying a single word, I could paint my heart out. I could share my story. People used to come and say, ‘wow, what a lovely painting’. So much color, nobody sees the grief in it. Only I could.
چه درمان شگفت‌انگیزی بود. بدون گفتن حتی یک کلمه، می‌توانستم قلبم را نقاشی کنم. می‌توانستم داستانم را به اشتراک بگذارم. مردم می‌آمدند و می‌گفتند: “وای، چه نقاشی زیبایی.” این همه رنگ، هیچ‌کس غم درونش را نمی‌بیند. فقط من می‌توانستم.
So that’s how I spent my two and a half months in the hospital. Lying, never complaining or whining but painting. And then I was discharged. And I went back home, and I realized that I have developed a lot of pressure ulcers on my back, on my hipbone. I was unable to sit. There were a lot of infections all over my body, a lot of allergies. So doctors wanted me to lie down on the bed straight. For not six months, for not 1 year, but for two years I was bedridden confined in that one room looking outside the window listening to the birds chirping and thinking there will be a time when we will be going out with the family and enjoying nature.
بنابراین این‌گونه بود که دو ماه و نیم در بیمارستان سپری کردم. دراز کشیده، هرگز شکایت یا ناله نکردم بلکه نقاشی کردم. و سپس مرخص شدم. به خانه برگشتم و متوجه شدم که زخم‌های فشاری زیادی روی پشتم و استخوان لگنم به وجود آمده است. نمی‌توانستم بنشینم. تمام بدنم پر از عفونت‌ها و آلرژی‌های زیادی بود. بنابراین پزشکان خواستند که صاف روی تخت دراز بکشم. نه برای شش ماه، نه برای یک سال، بلکه برای دو سال در یک اتاق محصور شده بودم و از پنجره به بیرون نگاه می‌کردم، به صدای پرندگان گوش می‌دادم و به این فکر می‌کردم که روزی خواهد آمد که با خانواده بیرون برویم و از طبیعت لذت ببریم.
That was the time, where I realized how lucky people are but they don’t realize. That is the time where I realized, the day I am going to sit, I am going to share this pain to make them realize how blessed they are and they even don’t consider themselves lucky. There are always turning points in your life. There was a rebirth day that I celebrated. After two years and two and a half months when I was able to sit in a wheelchair. That was the day where I had the rebirth.
آن زمان بود که فهمیدم چقدر مردم خوش‌شانس هستند اما خودشان نمی‌دانند. این زمانی بود که فهمیدم روزی که بتوانم بنشینم، این درد را به اشتراک خواهم گذاشت تا به آنها بفهمانم چقدر نعمت دارند و حتی خود را خوش‌شانس نمی‌دانند. همیشه نقاط عطفی در زندگی وجود دارد. یک روز تولد دوباره‌ای که من جشن گرفتم. پس از دو سال و دو ماه و نیم که توانستم روی ویلچر بنشینم. آن روز بود که دوباره متولد شدم.
I was a completely different person. I still remember the day I sat on the wheelchair for the first time knowing that I am never going to leave this, knowing that I am never going to walk for the rest of my life. I saw myself in the mirror, and I talked to myself. And I still remember what I said. I cannot wait for a miracle to come and make me walk. I cannot sit in the corner of the room crying, creeping, and begging for mercy because nobody has time. So, I have to accept myself, the way I am, the sooner the better.
من شخص کاملاً متفاوتی بودم. هنوز یادم می‌آید روزی که برای اولین بار روی ویلچر نشستم، می‌دانستم که هرگز از این وضعیت خارج نخواهم شد، می‌دانستم که دیگر هرگز در طول عمرم راه نخواهم رفت. خودم را در آینه دیدم و با خودم صحبت کردم. و هنوز یادم می‌آید که چه گفتم. نمی‌توانم منتظر یک معجزه بمانم که بیاید و من را دوباره روی پاهایم بگذارد. نمی‌توانم در گوشه‌ای از اتاق بنشینم و گریه کنم، خزیدن کنم و طلب بخشش کنم چون هیچ‌کس وقت ندارد. بنابراین باید خودم را بپذیرم، همان‌طور که هستم، هرچه زودتر بهتر.
So, I applied the lip color for the first time. And I erased it. And I cried and I said what am I doing. A person on a wheelchair should not do this. What will people say? Clean it up. Put it back again. This time I put it to myself. Because I want to feel perfect from within. And that day I decided I am going to live a life of my own. I am not going to be that perfect person for someone. I am just going to take this moment and I will make it perfect for myself.
بنابراین برای اولین بار رژ لب زدم. و آن را پاک کردم. و گریه کردم و گفتم من چه کار دارم می‌کنم. یک فرد روی ویلچر نباید این کار را انجام دهد. مردم چه خواهند گفت؟ آن را پاک کن. دوباره بگذار. این بار برای خودم گذاشتم. چون می‌خواستم از درون احساس کامل بودن کنم. و آن روز تصمیم گرفتم زندگی خودم را داشته باشم. نمی‌خواهم برای کسی آن شخص کامل باشم. فقط می‌خواهم این لحظه را بگیرم و برای خودم آن را کامل کنم
And do you know, how we all begin? That day I decided, I am going to fight my fears. We all have fears. Fear of the unknown, fear of the known. Fear of losing people. Fear of losing health, money. We want to excel in a career. We want to become famous. We want to get money. We are scared all the time.
و آیا می‌دانید همه ما چگونه شروع می‌کنیم؟ آن روز تصمیم گرفتم با ترس‌هایم بجنگم. همه ما ترس داریم. ترس از ناشناخته، ترس از شناخته‌شده. ترس از دست دادن مردم. ترس از دست دادن سلامتی، پول. ما می‌خواهیم در حرفه‌ای پیشرفت کنیم. می‌خواهیم مشهور شویم. می‌خواهیم پول به دست آوریم. همیشه ترس داریم.
یافتن هدف و رسالت در زندگی خود مونیبا مزاری
So I wrote down one by one, all those fears. And I decided I am going to overcome those fears one at a time. You know what was my biggest fear. Divorce. I couldn’t stand this word. I was trying to cling on this person who didn’t want me anymore. But I said no, I have to make it work.
بنابراین یکی یکی همه آن ترس‌ها را نوشتم. و تصمیم گرفتم که با هر یک از آن ترس‌ها یکی یکی مبارزه کنم. می‌دانید بزرگ‌ترین ترس من چه بود؟ طلاق. نمی‌توانستم این کلمه را تحمل کنم. سعی می‌کردم به این فردی که دیگر من را نمی‌خواست، بچسبم. اما گفتم نه، باید آن را به کار بیاندازم.
But the day I decided that this is nothing but my fear, I liberated myself by setting him free. And I made myself emotionally so strong that the day I got the news that he is getting married, I sent him a text and said, ‘I am so happy for you’ and wanna wish you all the best. And he knows that I pray for him today.
اما روزی که تصمیم گرفتم این چیزی جز ترس من نیست، خودم را آزاد کردم و او را رها کردم. خودم را از نظر احساسی آنقدر قوی کردم که روزی که خبر ازدواج او را شنیدم، برایش پیام فرستادم و گفتم، «من برای تو خیلی خوشحالم» و بهترین‌ها را برایت آرزو دارم. و او می‌داند که من امروز برایش دعا می‌کنم.
My biggest fear number two was I won’t be able to be a mother again and that was quite devastating for me. But then I realize, there are so many children in the world, all they want is acceptance. So there is no point in crying, just go and adopt one. That’s what I did. I gave my name to different organizations, different orphanages.
بزرگ‌ترین ترس دوم من این بود که دیگر نمی‌توانم مادر شوم و این برای من بسیار ویران‌کننده بود. اما بعد فهمیدم که در جهان بچه‌های زیادی وجود دارند که تنها چیزی که می‌خواهند پذیرش است. بنابراین گریه کردن فایده‌ای ندارد، فقط برو و یکی را به فرزندی قبول کن. این همان کاری است که من انجام دادم. نامم را به سازمان‌های مختلف، یتیم‌خانه‌های مختلف دادم.
I didn’t mention, I am on the wheelchair, dying to have a child. So I told them this is Muniba Mazari and she wants to adopt, boy-girl whatever. But I want to adopt, and I waited patiently. Two years later, I got this call from a very small city in Pakistan. They said, ‘Are you Muniba Mazari?’ There is a baby boy. Would you like to adopt? And When I said ‘Yes,’ I could literally feel the labor pain.
من ذکر نکردم که روی ویلچر هستم و آرزوی داشتن یک بچه را دارم. بنابراین به آنها گفتم اینجا مونیبا مزاری است و او می‌خواهد فرزندی را به فرزندی بپذیرد، پسر یا دختر فرقی ندارد. اما من می‌خواهم به فرزندی قبول کنم، و با صبر منتظر ماندم. دو سال بعد، از یک شهر کوچک در پاکستان تماسی گرفتم. آنها گفتند، «آیا شما مونیبا مزاری هستید؟» یک نوزاد پسر هست. آیا می‌خواهید به فرزندی بپذیرید؟ و وقتی گفتم «بله»، می‌توانستم درد زایمان را واقعاً حس کنم.
Yes, I am going to adopt him. I am coming to take him home. And when I reached there, the man was sitting there and he was looking at me from head to toe. Don’t judge me, I am in a wheelchair. You know what he said, ‘I know you will be the best mother of this child. You both will be lucky to have each other’. And that day, he was two days old and today he is six.
بله، من او را به فرزندی خواهم پذیرفت. دارم می‌آیم تا او را به خانه ببرم. و وقتی به آنجا رسیدم، مردی آنجا نشسته بود و از سر تا پای من را نگاه می‌کرد. مرا قضاوت نکن، من روی ویلچر هستم. می‌دانید او چه گفت؟ «من می‌دانم که شما بهترین مادر برای این کودک خواهید بود. هر دوی شما خوشبخت خواهید بود که یکدیگر را دارید». و آن روز، او دو روزه بود و امروز شش ساله است.
You will be surprised to know the bigger fear that I had in me. It was facing people. I used to hide from people. When I was in bed for two years, and I used to keep the doors closed. I used to pretend that I am not going to meet anyone. Tell them I am sleeping. You know why? Because I couldn’t stand that sympathy that they had for me. They used to treat me like a patient.
شما از دانستن بزرگ‌ترین ترسی که در من بود، تعجب خواهید کرد. این ترس از مواجهه با مردم بود. من از مردم مخفی می‌شدم. وقتی دو سال در تخت خواب بودم، درها را بسته نگه می‌داشتم. وانمود می‌کردم که نمی‌خواهم با کسی ملاقات کنم. به آنها بگویید که من خوابم. می‌دانید چرا؟ چون نمی‌توانستم آن همدردی که برای من داشتند را تحمل کنم. آنها با من مانند یک بیمار رفتار می‌کردند.
When I used to smile, they would look at me and say, ‘You are smiling, are you OK?’ I was tired of this question being asked. Are you sick? Well, a lady at the airport asked me, ‘Are you sick?’ And I said, well, besides this spinal cord injury, I am fine. I guess. Those were really cute questions. They never used to feel cute when I was on the bed.
وقتی لبخند می‌زدم، آنها به من نگاه می‌کردند و می‌گفتند، «داری لبخند می‌زنی، حالت خوبه؟» از این سؤال خسته شده بودم. آیا مریضی؟ خب، خانمی در فرودگاه از من پرسید، «آیا مریضی؟» و من گفتم، خب، علاوه بر این آسیب نخاعی، من خوب هستم. حدس می‌زنم. اینها سؤالات واقعاً جالبی بودند. اما وقتی روی تخت بودم، هرگز احساس جالبی نداشتند.
So I used to hide from people knowing that, oh my God, I am not going to see that sympathy in their eyes. It’s alright. Today, I am here speaking to all these amazing people because I have overcome the fear. You know when you end up being in a wheelchair, what’s the most painful thing? That’s another fear. People in the wheelchair, who are differently able, have their hearts but they never share. I will share that with you. The lack of acceptance.
پس من از مردم مخفی می‌شدم و می‌دانستم، ای خدای من، نمی‌خواهم آن همدردی را در چشمانشان ببینم. اما حالا، امروز اینجا هستم و با این افراد فوق‌العاده صحبت می‌کنم چون بر ترسم غلبه کرده‌ام. می‌دانید وقتی به ویلچر وابسته می‌شوید، دردناک‌ترین چیز چیست؟ این یک ترس دیگر است. افرادی که روی ویلچر هستند و توانایی‌های متفاوت دارند، دل‌هایشان هنوز زنده است، اما هیچ‌گاه آن را با دیگران به اشتراک نمی‌گذارند. من این را با شما به اشتراک می‌گذارم: فقدان پذیرش.
People think that they will not be accepted by the people because we and the world of perfect people are imperfect. So, I decided instead of starting an INGO, NGO for disability awareness which I know will not help anyone, I started to appear more in public. I started to paint. I always wanted to. I have a lot of exhibitions for Pakistan. I have done a lot of modeling campaigns, different campaigns for brands like Tony and Guy.
مردم فکر می‌کنند که توسط دیگران پذیرفته نخواهند شد چون ما و دنیای افراد کامل، ناقص هستیم. بنابراین، به جای اینکه یک سازمان مردم‌نهاد یا غیردولتی برای آگاهی‌بخشی درباره معلولیت تأسیس کنم، که می‌دانستم به هیچ‌کس کمک نخواهد کرد، تصمیم گرفتم بیشتر در ملأ عام ظاهر شوم. شروع به نقاشی کردم. همیشه دلم می‌خواست این کار را بکنم. من تعداد زیادی نمایشگاه برای پاکستان داشتم. من در بسیاری از کمپین‌های مدلینگ و کمپین‌های مختلف برای برندهایی مثل تونی اند گای شرکت کرده‌ام.
I have done some really funny, breaking the barriers kinds of modeling. There was this one by the name Clown Town, where I became a clown because I know that clowns have a heart too. So, when you accept yourself the way you are, the world recognizes you. It all starts from within. I became the National Goodwill Ambassador of UN Women Pakistan. And now I speak for the rights of women and children.
من برخی مدلینگ‌های جالب و شکستن موانع را انجام داده‌ام. یکی از آنها “شهر دلقک” نام داشت، جایی که من به یک دلقک تبدیل شدم چون می‌دانم که دلقک‌ها هم قلب دارند. بنابراین، وقتی خودتان را همان‌طور که هستید قبول می‌کنید، دنیا شما را می‌شناسد. همه چیز از درون شروع می‌شود. من سفیر حسن نیت سازمان ملل برای زنان در پاکستان شدم و اکنون برای حقوق زنان و کودکان صحبت می‌کنم.
We talk about inclusion, diversity, gender equality which is a must. I was featured in BBC’s 100 Women for 2015 and one of Forbes 30 under 30 for 2016. And it all didn’t happen alone. You all are thriving in your careers. You have bigger dreams and aspirations in life. Always remember one thing: on the road to success, there is always ‘We’ not ‘Me’. Do not think that you alone can achieve things. No, there is always another person, who is standing behind you, maybe not coming to the forefront, but behind you, supporting you.
ما درباره شمول، تنوع، برابری جنسیتی صحبت می‌کنیم که ضروری است. من در لیست 100 زن برتر بی‌بی‌سی در سال 2015 و یکی از افراد زیر 30 سال مجله فوربز در سال 2016 معرفی شدم. و همه اینها به تنهایی اتفاق نیفتاد. همه شما در حرفه‌های خود پیشرفت می‌کنید. شما در زندگی خود رویاها و آرزوهای بزرگ‌تری دارید. همیشه به یاد داشته باشید: در مسیر موفقیت، همیشه “ما” وجود دارد، نه “من”. فکر نکنید که شما به تنهایی می‌توانید به چیزها دست یابید. نه، همیشه شخص دیگری وجود دارد که پشت سر شما ایستاده است، شاید در جلو ظاهر نشود، اما در پشت صحنه از شما حمایت می‌کند.
Never lose that person. Never. No matter how much I say that I couldn’t find a hero, so I became one, I still want to recognize those three people in my life who literally changed my life completely and I get inspiration from them every single day. The woman who believed in me even when I was completely on the verge of despair when everybody left, she was there.
هرگز آن شخص را از دست ندهید. هرگز. مهم نیست چقدر می‌گویم که نتوانستم یک قهرمان پیدا کنم، بنابراین خودم قهرمان شدم، هنوز هم می‌خواهم آن سه نفر در زندگی‌ام را بشناسم که واقعاً زندگی من را به کلی تغییر دادند و من هر روز از آنها الهام می‌گیرم. زنی که حتی وقتی من کاملاً در آستانه ناامیدی بودم، زمانی که همه ترک کردند، به من ایمان داشت، او آنجا بود.
And every time I looked at her, saying she used to look at me and said, “This too shall pass. God has a bigger plan. One day you will say that, ‘Oh my God, that is why God has chosen me.'” She never cried in front of me. She always said that there will be haters, there will be naysayers, there will be disbelievers, and there will be you to prove them wrong. My mother. Whatever I am today, I am nothing without her. I am nothing without her. Thank you, mama, I wish you were here. Thank you for making me who I am today.
و هر بار که به او نگاه می‌کردم، او به من می‌گفت: “این هم می‌گذرد. خداوند برنامه‌ای بزرگ‌تر دارد. روزی خواهی گفت، ‘ای خدای من، به همین دلیل خدا مرا انتخاب کرده است.'” او هرگز در مقابل من گریه نکرد. او همیشه می‌گفت که منتقدان، ناامیدکنندگان، و ناباورانی وجود خواهند داشت، و تو هستی که باید به آنها ثابت کنی که اشتباه می‌کنند. مادرم. هر چه که امروز هستم، هیچ چیز بدون او نیستم. هیچ چیز بدون او نیستم. متشکرم، مامان، ای کاش اینجا بودی. متشکرم که مرا به آنچه امروز هستم تبدیل کردی.
You know, what we human beings have a problem. We always expect ease from life. We have this amazing fantasy about life. This is how things should work. This is my plan. It should go as per my plan. If that doesn’t happen, we give up. So, my dear friends, let me tell you one thing. I never wanted to be in a wheelchair. Never thought of being in a wheelchair. I was always aspiring to do bigger things, and I had no idea, for that, I have to pay the price to be where I am today.
می‌دانید، مشکل ما انسان‌ها چیست؟ ما همیشه انتظار راحتی از زندگی داریم. ما این فانتزی شگفت‌انگیز درباره زندگی داریم. اینکه چگونه باید همه چیز پیش برود. این برنامه من است و باید طبق برنامه من پیش برود. اگر این اتفاق نیفتد، ما تسلیم می‌شویم. پس، دوستان عزیز، بگذارید یک چیز را به شما بگویم. من هرگز نمی‌خواستم روی ویلچر باشم. هرگز فکر نمی‌کردم که روی ویلچر باشم. همیشه به دنبال انجام کارهای بزرگ‌تر بودم و هیچ ایده‌ای نداشتم که برای آن، باید هزینه‌ای بپردازم تا به جایی که امروز هستم برسم.
It’s a very heavy price. This life is a test and a trial. Tests are trials. They are never supposed to be easy, and why are you expecting ease from life? When life gives you lemons, make lemonade, and then do not blame life for that because you were expecting ease from a trial. Trials make you a stronger, better person. Life is a trial. Every time you realize that.
این قیمت بسیار سنگینی است. این زندگی یک آزمون و امتحان است. آزمون‌ها و امتحان‌ها هیچ‌گاه نباید آسان باشند، و چرا شما انتظار راحتی از زندگی دارید؟ وقتی زندگی به شما لیمو می‌دهد، لیموناد بسازید، و سپس زندگی را به خاطر آن سرزنش نکنید، چون شما از یک آزمون انتظار راحتی داشتید. آزمون‌ها شما را به فردی قوی‌تر و بهتر تبدیل می‌کنند. زندگی یک آزمون است. هر بار که این را درک می‌کنید.
It is OK to be scared. It is OK to cry. Everything is OK, but giving up should not be an option. They always say that failure is not an option. Failure should be an option. When you fail, you get up, and then you fail again, and then you get up, that keeps you going. That’s how humans are strong. Failure is an option; it should be an option, but giving up is not. Never.
ترسیدن اشکالی ندارد. گریه کردن اشکالی ندارد. همه چیز خوب است، اما تسلیم شدن نباید یک گزینه باشد. آنها همیشه می‌گویند که شکست یک گزینه نیست. شکست باید یک گزینه باشد. وقتی شکست می‌خورید، برمی‌خیزید، و سپس دوباره شکست می‌خورید، و سپس دوباره برمی‌خیزید، این شما را به جلو میبرد. این‌گونه است که انسان‌ها قوی می‌شوند. شکست یک گزینه است؛ باید یک گزینه باشد، اما تسلیم شدن هرگز نباید باشد. هرگز.
We have these things in mind. We call it perfection. We want everything perfect. We want ourselves to be perfect. Perfect life, perfect relationships, perfect career, perfect amount of money that we need to earn no matter what. Nothing is perfect in this world. We all are perfectly imperfect, and that is perfectly alright. That’s alright!
ما این چیزها را در ذهن داریم. آن را کمال می‌نامیم. ما می‌خواهیم همه چیز کامل باشد. ما می‌خواهیم خودمان کامل باشیم. زندگی کامل، روابط کامل، شغل کامل، مقدار کامل پولی که باید به هر قیمتی به دست بیاوریم. هیچ‌چیز در این دنیا کامل نیست. همه ما کاملاً ناقص هستیم، و این کاملاً اشکالی ندارد. اشکالی ندارد!
You were sent here not to become perfect people. Those people who tell you how to look perfect, even those people are imperfect, trying to fight this fear of looking imperfect. I used to be perfect. I still remember I got these compliments years ago when I used to walk. ‘OMG, look at you, you are so fair, you are tall, you are perfect.’ Look at me now. Only the perfect eyes can see that. Only the perfect eyes will see that.
شما به اینجا فرستاده نشدید که انسان‌های کامل شوید. حتی آن افرادی که به شما می‌گویند چگونه کامل به نظر برسید، خودشان هم ناقص هستند، و در حال مبارزه با این ترس از ناقص به نظر رسیدن هستند. من قبلاً کامل بودم. هنوز به یاد دارم که سال‌ها پیش وقتی راه می‌رفتم، این تعارف‌ها را می‌شنیدم: ‘وای، به تو نگاه کن، چقدر زیبا و قدبلند و کامل هستی.’ حالا به من نگاه کنید. فقط چشمان کامل می‌توانند این را ببینند. فقط چشمان کامل این را خواهند دید.
So, yes. In all those imperfections, you have to listen to your heart. You don’t have to look good for people. You don’t have to be perfect just because other people wanted you to be perfect. If your soul is perfect from within, that’s alright! This is all that you want. This is all that you need to be.
بنابراین، بله. در میان تمام این نواقص، باید به قلب خود گوش دهید. لازم نیست برای دیگران خوب به نظر برسید. لازم نیست فقط به این دلیل که دیگران می‌خواهند شما کامل باشید، کامل باشید. اگر روح شما از درون کامل است، همین کافی است! این همان چیزی است که شما می‌خواهید. این تمام چیزی است که باید باشید.
Our society has made a very weird, very weird kind of norms to look perfect in grade. For a man, it’s different. For a woman, it’s different. We think too much about what people say. We listen to ourselves too little. You know what makes you perfect? When you make someone smile. You know what makes you perfect? When you try to do something good for the people around you. You know what makes you perfect? When you feel someone’s pain. And how beautiful pain is that it connects with people. No other medium can connect you other but pain.
جامعه ما یک نوع قوانین عجیب و غریب برای کامل به نظر رسیدن در رده‌بندی‌ها ایجاد کرده است. برای یک مرد، متفاوت است. برای یک زن، متفاوت است. ما بیش از حد به آنچه مردم می‌گویند فکر می‌کنیم و خیلی کم به خودمان گوش می‌دهیم. می‌دانید چه چیزی شما را کامل می‌کند؟ زمانی که باعث می‌شوید کسی لبخند بزند. می‌دانید چه چیزی شما را کامل می‌کند؟ زمانی که سعی می‌کنید کاری خوب برای اطرافیان خود انجام دهید. می‌دانید چه چیزی شما را کامل می‌کند؟ وقتی درد کسی را احساس می‌کنید. و چقدر درد زیباست که مردم را به هم متصل می‌کند. هیچ وسیله دیگری نمی‌تواند شما را به این اندازه متصل کند جز درد.
And I also work for the beautiful people we call them third gender, the transgender community of Pakistan. You know, what connects me with them? All my imperfections. When I go and hug them, they never judge me, and this very good friend of mine, her name is Bijli. Bijli means electricity. She calls herself electricity, and I said, “Are you electricity?” She says, “No, I am lightning. I am as strong as lightning. I am thunder. I am lightning.” She came to me, and the first time I hugged, she said, “You are just like me.” And I said, “I am like you,” because, to people, we are so imperfect. So, how beautiful these imperfections are.
و من همچنین برای افرادی که آنها را جنسیت سوم می‌نامیم، جامعه ترنسجندرهای پاکستان، کار می‌کنم. می‌دانید چه چیزی من را با آنها پیوند می‌دهد؟ تمام نواقص من. وقتی می‌روم و آنها را در آغوش می‌گیرم، هرگز من را قضاوت نمی‌کنند، و این دوست بسیار خوب من، اسمش بیجلی است. بیجلی به معنی برق است. او خودش را برق می‌نامد، و من گفتم: «آیا تو برق هستی؟» او گفت: «نه، من صاعقه هستم. من به اندازه صاعقه قوی هستم. من رعد هستم. من صاعقه هستم.» او پیش من آمد، و اولین باری که او را در آغوش گرفتم، گفت: «تو دقیقاً مثل من هستی.» و من گفتم: «من مثل تو هستم»، زیرا برای مردم، ما بسیار ناقص هستیم. پس این نواقص چقدر زیبا هستند.
Because of these imperfections, you can connect to people, then why are we all running after being perfect? What’s the point? Every time I go in public, I smile. And people ask me, “Don’t you get tired of smiling all the time? What’s the secret?” I always say one thing. I have stopped worrying about the things that I have lost, the people I have lost. Things and people who were meant to be with me are with me. And sometimes somebody’s absence makes you a better person. Cherish their absence; it’s always a blessing.
به خاطر این نواقص است که می‌توانید با مردم ارتباط برقرار کنید، پس چرا همه ما در پی کامل بودن می‌دویم؟ چه فایده‌ای دارد؟ هر بار که به عموم می‌روم، لبخند می‌زنم. و مردم از من می‌پرسند: «آیا از اینکه همیشه لبخند می‌زنی خسته نمی‌شوی؟ راز چیست؟» من همیشه یک چیز را می‌گویم. من نگران چیزهایی که از دست داده‌ام و افرادی که از دست داده‌ام، نیستم. چیزها و افرادی که قرار بوده با من باشند، با من هستند. و گاهی اوقات نبود کسی باعث می‌شود شما فرد بهتری شوید. نبود آنها را قدر بدانید؛ این همیشه یک نعمت است.
I always say that people are so lucky that even they don’t realize it. You must be thinking, “Okay, you are lucky in that sense.” Well, the breath you just took now was a blessing. Embrace it. There are so many people in the world who are dreaming to live a life that you are living right now. You have no idea. Embrace each and every breath you are taking. Celebrate your life. Live it. Don’t die before your death.
من همیشه می‌گویم که مردم خیلی خوش‌شانس هستند و حتی این را نمی‌دانند. شما ممکن است فکر کنید، «خب، از این نظر تو خوش‌شانس هستی.» خب، نفسی که همین حالا کشیدی، یک نعمت بود. آن را بپذیرید. افراد زیادی در دنیا هستند که آرزو دارند زندگی‌ای که شما اکنون دارید را زندگی کنند. شما هیچ ایده‌ای ندارید. هر نفسی که می‌کشید را بپذیرید. زندگی‌تان را جشن بگیرید. زندگی کنید. قبل از مرگتان نمیر.
We all die. We live this one routine of the day for 75 years and we call it life. No, that’s not life. If you are still thinking about why you have been sent here, if you are still juggling with the concept of why you are here, you haven’t lived yet. You work hard, you make money, you do it for yourself. That’s not life. You go out and seek for people who need your help. You make their lives better. You add colors to their lives, you add values to their lives. You become that sponge which removes all negativity. You can become that person who can emit beautiful positive vibes. And when you realize that you have changed someone’s life, and because of you, this person didn’t give up—that is the day when you live.
ما همه می‌میریم. ما یک روال روزمره را برای 75 سال زندگی می‌کنیم و آن را زندگی می‌نامیم. نه، این زندگی نیست. اگر هنوز به این فکر می‌کنید که چرا به اینجا فرستاده شده‌اید، اگر هنوز در مفهوم اینکه چرا اینجا هستید، دست و پنجه نرم می‌کنید، هنوز زندگی نکرده‌اید. شما سخت کار می‌کنید، پول در می‌آورید، این کارها را برای خودتان انجام می‌دهید. این زندگی نیست. شما بیرون می‌روید و به دنبال افرادی می‌گردید که به کمک شما نیاز دارند. شما زندگی آنها را بهتر می‌کنید. به زندگی آنها رنگ می‌بخشید، به زندگی آنها ارزش می‌افزایید. شما آن اسفنجی می‌شوید که تمام منفی‌ها را پاک می‌کند. شما می‌توانید آن شخصی باشید که انرژی‌های مثبت و زیبا را منتشر می‌کند. و وقتی می‌فهمید که زندگی کسی را تغییر داده‌اید و به خاطر شما، این شخص تسلیم نشده است — آن روز، روزی است که زندگی می‌کنید.
We were talking about gratitude. Why I smile all the time. I cry all night when nobody sees me. Because I am a human and I have to keep the balance. And I smile all day because I know that if I smile, I can make people smile. That keeps me going. Be grateful for what you have. And you will always, always, always end up with having more. But if you will cry, if you will gripe for the little things that you don’t have or the things you have lost, you will never, ever have enough.
ما درباره قدردانی صحبت می‌کردیم. چرا من همیشه لبخند می‌زنم. من تمام شب گریه می‌کنم وقتی هیچ‌کس من را نمی‌بیند. چون من یک انسان هستم و باید تعادل را حفظ کنم. و من تمام روز لبخند می‌زنم زیرا می‌دانم که اگر لبخند بزنم، می‌توانم مردم را به خنده وادار کنم. این چیزی است که من را به حرکت وامی‌دارد. بابت آنچه دارید قدردان باشید. و شما همیشه، همیشه، همیشه با داشتن بیشتر به پایان می‌رسید. اما اگر گریه کنید، اگر برای چیزهای کوچکی که ندارید یا چیزهایی که از دست داده‌اید شکایت کنید، هرگز، هرگز به اندازه کافی نخواهید داشت.
Sometimes we are too busy thinking about the things that we don’t have. Forget. Cherish the blessings that we have. I am not saying that I am not healthy—that makes me unlucky. But yes, it is hard. It is hard when I say I can’t walk. It’s hard when I say I have to wear that bag. It hurts. But I have to keep going. Because never giving up is the way to live. Always.
گاهی اوقات ما خیلی مشغول فکر کردن به چیزهایی هستیم که نداریم. فراموش کنید. نعمت‌هایی را که داریم گرامی بدارید. من نمی‌گویم که من سالم نیستم — این مرا بدشانس می‌کند. اما بله، سخت است. سخت است وقتی می‌گویم نمی‌توانم راه بروم. سخت است وقتی می‌گویم باید آن کیسه را بپوشم. درد دارد. اما باید به جلو ادامه دهم. زیرا هرگز تسلیم نشدن، راهی برای زندگی است. همیشه.
So well, end my talk, on a very short note. Live your life fully. Accept the way you are. Be kind to yourself. Be kind to yourself. I will repeat, be kind to yourself. And then only we can be kind to others. Love yourself. Spread that love. Life will be hard. There will be turmoil, there will be trials. But that will only make you stronger. Never give up. The real happiness does not lie in money or success or fame. I have all this and I have never wanted this. Real happiness lies in gratitude. So be grateful and be alive and live in every moment. Thank you so much, everyone.
بنابراین، سخنرانی‌ام را با یک یادداشت کوتاه تمام می‌کنم. زندگی‌تان را کاملاً زندگی کنید. خودتان را همان‌طور که هستید بپذیرید. به خودتان مهربان باشید. به خودتان مهربان باشید. دوباره تکرار می‌کنم، به خودتان مهربان باشید. و تنها در آن صورت می‌توانیم به دیگران مهربان باشیم. خودتان را دوست داشته باشید. آن عشق را گسترش دهید. زندگی سخت خواهد بود. آشوب و آزمایش‌هایی وجود خواهد داشت. اما این فقط شما را قوی‌تر خواهد کرد. هرگز تسلیم نشوید. خوشبختی واقعی در پول یا موفقیت یا شهرت نهفته نیست. من همه اینها را دارم و هرگز اینها را نخواسته‌ام. خوشبختی واقعی در قدردانی است. پس قدردان باشید و زنده باشید و در هر لحظه زندگی کنید. خیلی متشکرم از همه شما.
- یادگیری زبان انگلیسی
- دکتر منوچهرزاده
- 44 دقیقه
